Anna Karenina - Lew Tołstoj

Tytuł: Anna Karenina
Autor: Lew Tołstoj
Wydawnictwo: Znak
Rok wydania: 2010
Liczba stron: 908

„Zawsze cię kochałam, a gdy się kogoś kocha, to kocha się całego człowieka, takiego, jaki jest, a nie takiego, jakim by się go mieć chciało.”

Nazwanie książki miłosną powieścią wszech czasów zdecydowanie pobudziło moje zainteresowanie, bo jak zdążyliście zauważyć, romansy to ja uwielbiam. Intensywności dodaje do mej ciekawości fakt, że jest to klasyk. Skoro tysiące uznały tę powieść za tak wspaniałą, to czy mi mogłaby się ona nie spodobać?  Czy fanka miłosnych historii mogłaby przejść obojętnie obok powieści o miłości dla której kobieta poświęca wszystko, co ma? Raczej nie.

Tytułowa Anna Karenina to piękna dama, która ma już synka i dużo starszego od siebie męża. Naturalnie jak większość kobiet z jej grona nie wybierała swego życiowego partnera z miłości, lecz obowiązku. Tak więc, kiedy wreszcie przyjdzie jej spotkać się z prawdziwym uczuciem, miłością życia, nie będzie dłużej potrafiła żyć jak dotychczas. Hrabia Wroński jest młody i do tej pory łamał serca kobietom, bawił się nimi, o ożenku nawet nie myślał – to wszystko za wcześnie. Annę spotkał na balu u Kitty (której rodzina jak i ona sama spodziewała się jego oświadczyn), ale on nawet o tym nie myślał. Główna bohaterka na początku sprzeciwia się zalotom hrabiego, ale jak długo można opierać się miłości? Bohaterowie oddają się w wir ognistego uczucia, a wokół siebie rozsiewają chaos. Jak skończy się historia ich zakazanej miłości?

Spodziewałam się tutaj głównie wątku o tej jakże wielkiej i niebezpiecznej miłości, ale otrzymałam o wiele więcej.  Lew Tołstoj oprócz umieszczenia na kartach tej książki romansu na ogromną skalę, oddał w swym dziele również codziennie życie chłopów, jak i szlachty w XIX wiecznej Rosji. Na początku rozdziały te wydawały mi się okropnie nudne i niepotrzebne, lecz z czasem zrozumiałam co tak naprawdę chce mi przekazać autor przez tę książkę. Romans nie jest tu najważniejszą rzeczą, najważniejszy jest obraz ludzi w tamtych czasach. Muszę przyznać, że autor świetnie poradził sobie z ukazaniem życia społeczeństwa rosyjskiego, ponieważ sceny te czytało się przyjemnie, a jednocześnie świetnie wplecione zostały pomiędzy główny wątek, przez to tym lepiej je zapamiętałam i miały one większą wagę. Najwspanialsze moim zdaniem było to, że Tołstoj w niepojęty dla mnie sposób przedstawił nam wszystkie klasy społeczne i chyba każdy problem ich dotyczący. Z tego dzieła można wynieść bardzo wiele pożytecznych informacji. Oprócz historii miłosnej poznamy Rosję od strony kuchni.

Myślę, że „Annę Kareninę” powinien znać każdy, choć główną bohaterkę nie każdy lubi, a cała książka wzbudza wiele emocji, a przede wszystkim daje nam tematy do dyskusji. Ta upadła kobieta być może wzbudzi Waszą sympatię lub zupełnie na odwrót, ale poznać ją trzeba! We mnie ta powieść wzbudziła wiele zupełnie sprzecznych emocji. Książki z takim dziwnym romansem, gdzie wszystko jest poplątane jeszcze nie czytałam. Bohaterzy, którzy wzorcowo powinni być lubiani, we mnie budzili irytację, a ci których być może lubić nie powinnam wzbudzali sympatię. I właśnie dzięki takiemu podejściu pokochałam tę historię, bo jest wyjątkowa na każdy możliwy sposób. 

„Jeśli prawdziwe jest powiedzenie: ile głów, tyle rozumów, to również prawdziwe: ile serc, tyle rodzajów miłości.”

Udział w wyzwaniach: