Honor Legionu - Andrzej Sawicki

Tytuł: Honor Legionu
Autor: Andrzej Sawicki
Wydawnictwo: Erica
Rok wydania: 2013
Liczba stron: 343
Moja ocena: 7/10

   „Honor Legionu” to powieść w której poznacie prawdziwe, męskie spojrzenie na wojnę. Nie ma tu rozległych wątków miłosnych, czy rozczulania się. Znajdziecie tu natomiast śmierć, gwałt, głód i mnóstwo strachu.

   Andrzej Sawicki jest z zawodu chemikiem. Na swoim koncie ma kilka powieści fantastycznych np.,,Inkluzja” lub ,,Nadzieja czerwona jak śnieg”. Historia wojskowości od dawna była jego pasją i to właśnie dzięki temu zyskał aspirację do napisania „Honoru Legionu”.

   Autor przenosi nas do roku 1797. Głównym bohaterem jest tu Kazimierz Lux – siedemnastolatek pochodzący z Warszawy. Właśnie wstąpił do Legionu Polskiego stworzonego za zgodą Napoleona. Jest to osoba dająca się lubić. Bardzo młody i przystojny Kazik jest uzdolniony, zna cztery języki, do tego cechuje go spryt, a swoje obowiązku w wojsku jako kwatermistrz spełnia nad wyraz dobrze.  Naturalnie szybko znajduje sobie piękną Włoszkę, jednak przyjemności nie trwają wiecznie. Kiedy zostaje ona przypadkiem otruta, bohater zaczyna kierować się zemstą. Niestety Luxa prześladuje niesamowity pech, jak on sam mówi „klątwa”. Zostaje wplątany w mnóstwo przekrętów i praktycznie jest skazany na śmierć. Mimo tego śledząc bohatera ma się wrażenie, że jest on niesamowitym szczęściarzem…

   W tej książce najbardziej spodobał mi się obraz wojny oczami żołnierza. Przecież wojskowi nie żyli wtedy tylko bitwami. Większość czasu poświęcano na musztry, ćwiczenia i obowiązki koszarowe. Potrzebowali oni również rozrywki, czyli hazard (który w sumie był zakazany), alkohol oraz seks. Te kilka jakże istotnych rzeczy w życiu mundurowego A. Sawicki przekazał idealnie. Upijanie się, czy też seks z byle kim to codzienność w armii. Żołnierze tęsknili za domem, nie wypłacano im żołdów,  cierpieli głód.. Chcieli sławy, bogactwa i wolności dla ojczyzny, ale droga do tego była trudna i wymagała czasem poświęceń, którym nie byli w stanie podołać.

   Styl autora jest bardzo obrazowy. Z łatwością wyobrażałam sobie martwe ciała , strzelby, i pełnych zaciętości żołnierzy. Język nie jest zupełnie prosty, najbardziej irytujące był dla mnie chyba fakt, że nie znałam wielu sformułować dotyczących wojskowości i ciągle musiałam wzrokiem zjeżdżać w dół, aby wiedzieć o czym w ogóle czytam. Mimo wszystko jestem zadowolona, bo dzięki temu nauczyłam się kilku ciekawych wyrazów.

   Co najlepszego spotkało mnie w tej książce ? Jej realizm. Zapach wojny, gwar rozmów, odgłos strzałów, pełne napięcia chwile – to wszystkie wypływało lawinami z tej lektury. Czułam się niesamowicie czytając ją. Coś takiego nie łatwo stworzyć, dlatego chylę czoła autorowi. Rzeczywiście Andrzej Sawicki to niedoceniany autor. Widać, że ta powieść została napisana z wielką pasją.

   Klimat utworu z łatwością oddaje charakter wojny. Opisy raczej nie były zbyt drastyczne, choć zdarzały się momenty mrożące krew w żyłach. Największe emocje we mnie, jako kobiecie wzbudzały momenty kiedy autor pisał o gwałtach, o tych krzykach kobiet zza ściany. Bolało mnie, że tak naprawdę była to nieunikniona część wojny, a dobrzy żołnierze nie mogli nic z tym zrobić, nawet generałowie nie mieli na to wpływu.

   Bardzo podobało mi się to, że Kazik miał siedemnaście lat. Jestem w sumie niewiele starsza od niego, dzięki czemu z łatwością się z nim utożsamiłam. Jego uczucia, postrzeganie świata i życia było mi bliskie. Szybko się zakochiwał, wierzył w świetlaną przyszłość i czasem bywał naiwny.

   Andrzej Sawicki pozytywnie mnie zaskoczył. „Honor Legionu” to świetna książka opowiadająca o bólu, cierpieniu, wierze i nadziei podczas wojny. Jest to w pewnym sensie też dobra lekcja historii, ale również życia. Kolejne części z pewnością będą również pełne zwrotów akcji. Polecam wszystkim fanom utworów o wojnie, z nutą historii i realnymi bohaterami. Nie pożałujecie, a Kazimierza Luxa polubicie szybciej niż sądzicie.