Tom trzeci miłości, która się nie powtórzy

Tytuł: Ostatnia spowiedź Tom III
Autor: Nina Reichter
Wydawnictwo: Novae Res
Liczba stron: 370

Ale ja przy tobie już nie boję się wieczności.

Te piękne słowa wypowiada Ally do Bradina. Coś takiego mogła powiedzieć tylko prawdziwie zakochana dziewczyna. Jednakże jak kiedyś stwierdził Molier „ze wszystkich rzeczy wiecznych – miłość jest tą, która trwa najkrócej”. 

Związek tych dwojga bohaterów zawsze był burzliwy. Show-biznes, sława, wielkie uczucia na wielkiej scenie – to wszystko nie sprawiało, że zakochanym było łatwiej odnaleźć się w tym, już i tak trudnym, uczuciu. Ich miłość mogłabym podsumować słowami piosenki Rihanny „We Found Love”– ta dwójka odnalazła miłość w beznadziejnym miejscu, zupełnie nieodpowiednim, w miejscu, w którym nie ma miejsca na szczęście i sentymenty. Para, której kibicowały miliony czytelników, znalazła się na krawędzi. 

Poprzednie dwa tomy cyklu czytałam z zapartym tchem. Każdy pochłaniałam w jedną noc z przyspieszonym biciem serca, bo takiej miłości, jak ta, którą opisała Nine Reichter nie znajdziemy w byle harlequinie. Z oczami świecącymi z zachwytu zabrałam się za tom trzeci – i uwierzcie mi, nie był on nawet odrobinę gorszy od poprzednich. Równie wciągający, równie inspirujący, równie (a nawet i bardziej) fascynujący i wywołujący morze emocji u czytelnika. 

Naturalnie spodziewałam się, że wszystko w końcu się ułoży, że Ally i Bradin doczekają się dziecka, pogodzą karierę z rodziną i będą żyć długo i szczęśliwie. Tak byłoby pięknie, ale życie rzadko kiedy pisze tak idealne scenariusze, a Nina Richter na życiu właśnie się wzoruje. Na scenę wkracza Violet LaRoch – była dziewczyna Bradina. Mówią, że kobiety są mściwe i ta bohaterka jest tego idealnym przykładem. W grę jak zwykle wchodzą pieniądze. Ally i Bradin to osoby, którym niejeden chciałby zaszkodzić dla własnych korzyści. Pozornie idealne życie bohaterów rozdmuchuje się jak zamek z piasku. Pytanie, czy te kilka chwil, które spędzili w tym zamku, da bohaterom siły na odbudowanie go? 

W tym tomie Ally polubiłam jeszcze bardziej, jeśli to w ogóle możliwe. Niestety, ale pojawiły się tu typowe stereotypy, które każdy z nas łatwo może zaobserwować. Ally została martwiącą się o wszystko kobietą, a Bradin porywczym mężczyzną, który najpierw robi, potem myśli. Uderzyła mnie realność tego związku i prawdziwość emocji bohaterów. Na początku myślałam, że Ostatnia spowiedź to miłosna idylla, teraz dopiero zdałam sobie sprawę, jak bardzo ta historia jest prawdziwa. 

O książce mogłabym opowiadać dzień i noc, mogłabym wyrzucić ją przez okno tylko po to, by za chwilę przynieść ją z powrotem i torturować się wciąż i wciąż, i katować swoje serce, i doprowadzać oczy do czerwoności. Kobiecie ciężko pojąć jak tak fantastyczna miłość może przechodzić przez tak kosmiczne trudności. Wyrażę tu wielkie uznanie dla Niny Reichter, ponieważ sprawiła, że gdy główna bohaterka krzyczała, choć nikt nie słyszał, ja także to robiłam, gdy czuła, że nic jej nie pomoże – ja również, i w końcu, gdy błagała o powrót jej największej miłości – ja błagałam razem z nią. 

Ostatnia spowiedź to książka, której nigdy nie zapomnę, ponieważ pokazuje miłość, która nigdy się nie powtórzy, bo nie ma najmniejszej szansy na powtórzenie rzeczy tworzących zupełność. Miłość stworzoną z setek zdań i tysięcy słów, zmieniających jedno z tak wielu w jedno jedyne. Tego nie da się przekazać w recenzji, tę historię w jedyny i najlepszy sposób opowie wam tylko sama Nina Reichter…

Za książkę dziękuję: